Nasza społeczność powstała pod koniec 1999 roku, gdy do koszalińskiego zboru zielonoświątkowego zaczęli przyjeżdżać chrześcijanie z Kołobrzegu. Niektórzy z nich byli spragnieni charyzmatycznych doświadczeń z Bogiem. Zrodziły się one z lektury Biblii i refleksji, iż ich dotychczasowe życie duchowe różni się od tego, jakie widzą w Słowie Bożym. Pragnienie doświadczania tych samych rzeczy, których doświadczali apostołowie na początku chrześcijaństwa skierowało ich do wspólnoty zielonoświątkowej.

W związku z zaistniałą sytuacją, Kościół w Koszalinie dostrzegł potrzebę otoczenia opieką duszpasterską tych wierzących i podjął decyzję o rozpoczęciu pracy w Kołobrzegu w formie grupy domowej. Pierwsze spotkanie tej grupy odbyło się 17 lutego 2000 r. Prowadził ją II Pastor koszalińskiego zboru, Jacek Gromadzki, któremu powierzono funkcję lidera grupy.

Od 11 stycznia 2001 r. rozpoczęła się seria spotkań ewangelizacyjnych, organizowanych w kołobrzeskim ratuszu. Pół roku później odbyło się pierwsze nabożeństwo dla wiernych z Kołobrzegu, w wynajętym w tym celu kinie „Piast”. Miejsce to będzie gościć naszą społeczność przez następne sześć lat. Na początku nabożeństwa w Kołobrzegu odbywały się co dwa tygodnie. W pozostałe niedziele wierni jeździli na społeczności do Koszalina. Z dniem 1 stycznia 2002 r. grupa została przeistoczona w punkt misyjny koszalińskiego zboru, którą to decyzję zatwierdziła Naczelna Rada Kościoła 22 lipca 2002 r. Był to czas kształtowania się formuły zboru i jego pracy. Cały czas nadzór nad placówką sprawował Pastor Jacek Gromadzki, który zastosował wiele rozwiązań w życiu społeczności, wzorując się na zdobytych doświadczeniach w koszalińskim Kościele. Nie był to łatwy czas. Placówkę tworzyło ok. 15 osób. Dojazdy oraz początkowe stadium tworzenia Kościoła były wyzwaniem dla całej grupy.

Gdy 27 listopada 2003 roku powołano do życia Kościół „Droga Życia” w Kołobrzegu, jako samodzielny zbór, liczył on 10 członków, siedmioro dzieci i czworo sympatyków. Jeszcze tego samego roku Pastor Jacek Gromadzki przeprowadził się wraz z rodziną na stałe z Koszalina do Kołobrzegu. Kościół szybko zaczął rosnąć i po pierwszym roku samodzielnej działalności zanotował 100% wzrost.

Po rocznych staraniach, 28 stycznia 2005 r., Kościół zakupił budynek w dawnych koszarach przy ulicy Mazowieckiej, z przeznaczeniem na dom modlitwy. Pierwsze, na razie pojedyncze nabożeństwo, odbyło się w nim 11 września 2005 r. Nieruchomość wymagała gruntownego remontu, ponieważ przez wiele lat była nieużytkowana i niezabezpieczona (patrz galeria). Pierwszym krokiem był remont dachu, następnym – przebudowa wnętrza budynku, itd. W okresie od lipca do września 2006 r. członkowie Kościoła spotykali się regularnie na nabożeństwach w nie do końca wyremontowanej sali, lecz za to własnej. Poczucie „własnego kąta” budowało serca wierzących, a praca ewangelizacyjno-duszpasterska trwała nieustannie. Na koniec roku 2006 liczba wiernych Zboru sięgnęła pięćdziesiąt osób.

Od miesiąca maja 2007 r. Kościół spotyka się już regularnie w swoim budynku (patrz artykuł „Gdy mija rok” w Archiwum aktualności). Jego służba ma charakter stałej, systematycznej pracy, przynoszącej wzrost wiary w sercach ludzi. Rozwijają się służby wśród dzieci, uwielbienia oraz służba techniczna. Rośnie grono osób służących Bogu w różnorodny sposób. Dorastanie do dojrzałej służby Kościoła, stało się celem Zboru „Droga Życia”.

Jak większość ruchów reformatorskich w łonie chrześcijaństwa, ruch zielonoświątkowy zrodził się z głodu głębszego poznania Boga i bliższej relacji z Chrystusem. Ten rodzaj pragnień zawsze wzbudzany jest przez Ducha Świętego w sercach ludzi szukających Królestwa Bożego.

Przez cały czas istnienia chrześcijaństwa, pojawiały się pojedyncze przypadki osób doświadczających przeżyć charyzmatycznych (związanych z manifestowaniem się darów Ducha Św.). Traktowano je różnie – czasami jako szczególnych mistyków, czasami jako nawiedzonych szaleńców.

W drugiej połowie XIX w. w kościołach amerykańskich i brytyjskich, jak również w ich misjach na świecie, zaczął dominować nurt uświęceniowy (ang. Holiness Movement). Wierzący, będący pod jego wpływem, kładli silny nacisk na uświęcenie swego życia. Pragnęli jego przemiany tak, aby było ono jak najdalsze od zła dominującego w tym świecie, a jednocześnie jak najbardziej zbliżone do biblijnego wzorca. To właśnie ta cecha tego ruchu spowodowała, że niektórzy chrześcijanie zwrócili uwagę na rozbieżność pomiędzy życiem Kościoła w czasach apostolskich a rzeczywistością, jaką widzieli wokół siebie. Zapragnęli, by w ich życiu również miały miejsce cechy występujące w nauczaniu i życiu apostołów.

Niektórzy spośród liderów tego ruchu osobiście doświadczali przeżyć charyzmatycznych (np. D. L. Moody). Głosili oni naukę o konieczności przeżycia drugiego błogosławieństwa, które nazywali chrztem w Duchu Św., czy o rzeczywistym uzdrawianiu chorób przez Boga.

To właśnie z tego ruchu wyłonili się pierwsi liderzy i bohaterzy ruchu zielonoświątkowego, tacy jak Ch. F. Parham czy W. J. Seymour. Pierwszy z nich uważany jest za pioniera pentekostalizmu (inna nazwa ruchu zielonoświątkowego), gdyż właśnie w założonej i prowadzonej przez niego Szkole Biblijnej „Bethel”(Topeka, Kansas), w noc sylwestrową 1900 r., jedna ze studentek (Agnes Ozman), a po niej pozostali studenci, przeżyli chrzest w Duchu Św., któremu towarzyszyło mówienie innymi językami. Drugi z nich to lider Kościoła przy Azusa Street w Los Angeles (Kalifornia), gdzie w 1906 r. miało miejsce najbardziej znane przebudzenie o charakterze zielonoświątkowym. Z tego miejsca wieść o nowym wylaniu Ducha Św. na Kościół rozprzestrzeniła się na cały świat.

W tym czasie w wielu miejscach na świecie miały już miejsce zielonoświątkowe wydarzenia. Czy to w Armenii czy w Indiach, czy w Australii czy w Rosji, wszędzie Bóg chrzcił w Duchu Św. ludzi głodnych Królestwa Bożego. Ruch ten nazwano pentekostalizmem (od greckiego słowa pentekoste, czyli Pięćdziesiątnica – oryginalna nazwa Zielonych Świąt) lub ruchem wiary apostolskiej. Nazwy te nawiązywały do powrotu do rzeczywistości kościoła apostolskiego, w którym chrześcijanie w realny sposób doświadczali obecności Bożej, przeżycia chrztu w Duchu Św., cudów i znaków. W języku polskim nazwano go „ruchem zielonoświątkowym”, gdyż tak nazywano w Polsce święto Pięćdziesiątnicy, Dzień Wylania Ducha Św. Ruch zielonoświątkowy szybko rozprzestrzeniał się zarówno w USA, jak i w Europie. Kładziono w nim silny nacisk na misyjność, stąd jego ekspansja i rozkwit.

Pierwszy etap rozwoju ruchu zamyka się na przełomie lat 50-tych i 60-tych XX w., gdy ma miejsce przebudzenie uzdrowieńcze. W tym właśnie okresie Bóg wzbudza tzw. drugą falę ruchu zielonoświątkowego zwaną ruchem charyzmatycznym. Dzieje się to za sprawą licznych przeżyć o charakterze zielonoświątkowym osób, będących członkami kościołów tradycyjnych. W kościołach metodystycznych, prezbiteriańskich, episkopalnych czy rzymsko-katolickich pojawiają się osoby, a potem całe grupy, przyznające się do przeżycia chrztu w Duchu Św. i nauczające o nim. Zmienia to obraz chrześcijaństwa na całym świecie.

Od lat 80-tych XX w. rozpoczyna się tzw. trzecia fala Ducha Św. Przedstawicieli tego nurtu nazywa się czasami neocharyzmatykami. Cechą charakterystyczną tej fali przebudzenia zielonoświątkowego jest powstawanie licznych kościołów o niezależnym charakterze (nienależących do żadnej denominacji) oraz rozwój służby uwielbienia, propagującej nowoczesną formę muzyki chrześcijańskiej.

Dziś ruch zielonoświątkowy to najdynamiczniej rozwijająca się część chrześcijaństwa. Szacuje się, iż do roku 2025 liczba członków kościołów zielonoświątkowych na całym świecie przekroczy liczbę członków największego dotychczas Kościoła Rzymsko-Katolickiego. Jest to znak, iż poprzez przemianę serc i umysłów w mocy Ducha Św., Bóg przygotowuje świat na powtórne przyjście swego Syna Jezusa Chrystusa.

Protestantyzm jest nurtem chrześcijaństwa, zawierającym ogół wyznań i ugrupowań chrześcijańskich, powstałych po XVI w.

Początek protestantyzmu miał miejsce w reformacji, sięgającej 31 października 1517 r., kiedy to Marcin Luter, zakonnik augustiański i profesor biblistyki Uniwersytetu w Wittemberdze, przedstawił swe 95 tez. Przybijając je do drzwi kościoła zamkowego, chciał poddać je publicznej dyskusji. Treść tych tez szybko obiegła uniwersytety i ośrodki religijne w Europie, odbijając się w nich szerokim echem.

Marcin Luter podważał zasadność wiary w odpusty, czy moc relikwii. Obnażał zło kupczenia nimi i ich niezgodność z nauką Pisma Świętego. Z biegiem czasu jego poglądy poszerzyły się o kolejne prawdy, stojące w sprzeczności z dotychczasowym nauczaniem Kościoła Katolickiego. Głosił, że człowiek zbawiony jest tylko z łaski Bożej, przez wiarę w ofiarę Chrystusa, a nie z uczynków, zaś jedynym źródłem dogmatów czy prawd wiary jest Pismo Święte.

Te zasady szybko rozprzestrzeniły się w wielu krajach, wzbudzając tysiące zwolenników. Stały się dla wielu ludzi inspiracją do samodzielnego studiowania Biblii i szukania dróg Bożych.

Zaczęły powstawać kolejne ośrodki myśli teologicznej protestantyzmu – Zurych, Genewa, Strasburg. Postaci takie jak Jan Kalwin, Filip Melanchton, czy Urlich Zwingli nadały całemu ruchowi ramy dogmatyczne oraz wyznaczyły główne kierunki rozwoju.

Protestantyzm usunął doktryny o czyśćcu, kulcie Marii i świętych, celibatu czy kulcie obrazów, uznając je za niezgodne z Biblią. Zweryfikował rozumienie sakramentów eucharystii, kapłaństwa czy spowiedzi. Oparł się na autorytecie Pisma Świętego, czyniąc je jedynym źródłem i miernikiem prawdy.

Jako że protestantyzm był ruchem głoszącym decentralizację władzy w Kościele, pozwalało to na swobodne powstawanie poglądów i różnych nauk. Wyodrębniły się trzy główne prądy w jego łonie: ewangelicki, reformowany oraz anglikański. Obok nich wyłaniał się również nurt anabaptystyczny, lecz zwalczany zarówno przez katolicką, jak i protestancką stronę Kościoła, miał trudną i długą drogę do ukształtowania się. Po kilkudziesięciu latach anabaptyzm przyjął wiele z założeń teologii reformowanej, stając się jednym z wielu wyznań protestanckich.

W wyniku wielu procesów historycznych protestantyzm zakorzenił się w różnych częściach Europy, stając się decydującym czynnikiem kształtującym społeczeństwa takich krajów jak Niemcy, Szwajcaria, Anglia, Holandia czy Szwecja. Jego wpływy odegrały też rolę w historii Francji, Węgier oraz Litwy.

Wraz z upływem czasu i rozwoju protestanckiej myśli teologicznej, rodziły się różnego rodzaju poglądy, które przeistaczały się w konkretne wyznania. Kościołami, które powstały w wyniku tych procesów są: kościół luterański, kalwiński (reformowany), anglikański, metodystyczny, prezbiteriański, mennonicki, baptystyczny, kongregacjonalny.

Jednakże dorobkiem protestantyzmu i niepodważalnym wkładem w odnowę Bożych prawd, pozostaje objawienie o zbawieniu człowieka z łaski, przez wiarę w ofiarę Chrystusa. Jest to dziś fundament nauczania o zbawieniu i pojednaniu człowieka z Bogiem, we wszystkich kościołach wywodzących się z tego nurtu chrześcijaństwa.

Wyznanie wiary Kościoła Zielonoświątkowego w Polsce

• Wierzymy, że Pismo Święte – Biblia – jest Słowem Bożym, nieomylnym i natchnionym przez Ducha Świętego, i stanowi jedyną normę wiary i życia.
• Wierzymy w Boga w Trójcy Świętej jedynego, w osobach Ojca i Syna, i Ducha Świętego.
• Wierzymy w Synostwo Boże Jezusa Chrystusa, poczętego z Ducha Świętego, narodzonego z Marii Dziewicy; w Jego śmierć na krzyżu za grzech świata i Jego zmartwychwstanie w ciele; w Jego wniebowstąpienie i powtórne przyjście w chwale.
• Wierzymy w pojednanie z Bogiem przez opamiętanie i wiarę w ewangelię, w chrzest i Wieczerzę Pańską.
• Wierzymy w chrzest Duchem Świętym, przeżywanie pełni Ducha i Jego darów.
• Wierzymy w jeden Kościół, święty, powszechny i apostolski.
• Wierzymy w uzdrowienie chorych jako znak łaski i mocy Bożej.
• Wierzymy w zmartwychwstanie i życie wieczne.

Komentarz do wyznania wiary Kościoła Zielonoświątkowego w Polsce

1. Pismo Święte

Pismo Święte jest w pełni wystarczającą, pewną nieomylną normą poznania, wiary i posłuszeństwa, które stanowią o zbawieniu. Jest ono w całości natchnionym przez Ducha Świętego Słowem Bożym. Dlatego oświecenie przez Ducha Świętego jest konieczne do jego właściwego zrozumienia. Pismo Święte, czyli zapisane Słowo Boże zawiera następujące księgi, które dzielą się na Stary i Nowy Testament:

Stary Testament:

Księga Rodzaju, Księga Wyjścia, Księga Kapłańska, Księga Liczb, Księga Powtórzonego Prawa, Księga Jozuego, Księga Sędziów, Księga Rut, 1 Księga Samuela, 2 Księga Samuela, 1 Księga Królewska, 2 Księga Królewska, 1 Księga Kronik, 2 Księga Kronik, Księga Ezdrasza, Księga Nehemiasza, Księga Estery, Księga Hioba, Księga Psalmów, Księga Przysłów, Księga Kaznodziei (Koheleta, Eklezjastesa), Pieśń nad Pieśniami, Księga Izajasza, Księga Jeremiasza, Lamentacje, Księga Ezechiela, Księga Daniela, Księga Ozeasza, Księga Joela, Księga Amosa, Księga Abdiasza, Księga Jonasza, Księga Micheasza, Księga Nahuma, Księga Habakuka, Księga Sofoniasza, Księga Aggeusza, Księga Zachariasza, Księga Malachiasza.

Nowy Testament:

Ewangelia wg Mateusza, Ewangelia wg Marka, Ewangelia wg Łukasza, Ewangelia wg Jana, Dzieje Apostolskie, List do Rzymian, 1 List do Koryntian, 2 List do Koryntian, List do Galatów, List do Efezjan, List do Filipian, List do Kolosan, 1 List do Tesaloniczan, 2 List do Tesaloniczan, 1 List do Tymoteusza, 2 List do Tymoteusza, List do Tytusa, List do Filemona, List do Hebrajczyków, List Jakuba, 1 List Piotra, 2 List Piotra, 1 List Jana, 2 List Jana, 3 List Jana, List Judy, Apokalipsa.

Referencje biblijne: Rdz 1,1; Ps 19,2-5; Prz 22,19-21; Łk 24,27.44; Rz 1,19-21; 2,14-15; Ef 2,20; 1 Tes 2,13; 2 Tm 3,15-17; Hbr 1,1-2; 2 P 1,19-21; 1 J 5,9.

2. Bóg Trójjedyny

Jest tylko jeden żywy i prawdziwy Bóg. Jest On samoistny i nieskończony w swojej istocie i doskonałości. Tylko On posiada nieśmiertelność i przebywa w światłości niedostępnej. Bóg stworzył niebo i ziemie, świat ludzi i aniołów. Bóg jedyny objawił się jako Byt w trzech osobach – Ojca i Syna, i Ducha Świętego – które stanowią jedność w istocie, mocy i wieczności.

Referencje biblijne: Rdz 17,1; Wj 3,14; Pwt 4,15-16; 6,4-6; 1 Krl 8,27; Ps 90,2; Iz 6,3; 46,9-10; 48,12; Jr 10,10; 23,23-24; Ml 3,6; Mt 28,19; J 1,1-3.18; 4,24; Rz 9,5; 11,35-36; 1 Kor 8,4-6; 2 Kor 13,13; 1 Tm 1,17; Hbr 2,6; 1J 5,8; Ap 1,17-18.

3. Jezus Chrystus

Jezus Chrystus jest jednorodzonym Synem Bożym – odwiecznym i wcielonym Słowem Boga – który się począł z Ducha Świętego i narodził się z Marii Dziewicy. Posiada dwie natury – boską i ludzką, jest Synem Bożym i Synem Człowieczym. On poniósł śmierć na krzyżu za grzech świata i zmartwychwstał w ciele dla usprawiedliwienia wierzących. Po zmartwychwstaniu Jezus Chrystus wstąpił do nieba i zasiadł na prawicy Ojca, skąd przyjdzie powtórnie. Jezus Chrystus jest jedynym pośrednikiem miedzy Bogiem a człowiekiem.

Referencje biblijne: Wj 3,14; Ps 2,7; 22; 23; 24; 45,7-8; 110,1-4; Iz 42,1; 53; Mt l,23; 28,19; Łk l,31-33.35; J 1,14; 3,13.34; 5,22-23.27; 17,1.6.8.18.21-23.26; Dz 2,33.36; 3,22-23; 10,38-40; 17,31; 20,28; Rz 3,25-26; 8,3.29; 9,5; Ga 4,4. 2 Kor 13,13; Ef 1,22-23; Flp 2,11; Kol 1,19-20; 2,3; 1 Tm 2,5; Hbr 1,2; 2,14-17; 5,5-6; 7,22-26; 9,14-I5; 13,8; 1 J 5,20; Ap 13, 8.

4. Upadek i zbawienie człowieka

Człowiek został stworzony przez Boga jako istota prawa i czysta. Przez swój grzech utracił pierwotną sprawiedliwość i jego szczęśliwą społeczność z Bogiem została przerwana. Grzech pierwszego człowieka – jako mężczyzny i kobiety – objął wszystkich ludzi i dlatego śmierć stała się udziałem wszystkich. Zbawienie dokonało się przez śmierć Jezusa Chrystusa, Baranka Bożego na krzyżu i jest dostępne każdemu człowiekowi z łaski Bożej przez wiarę. Skutkiem zbawczej wiary jest usprawiedliwienie, odrodzenie, usynowienie i uświęcenie. Zbawczej wierze towarzyszą dobre uczynki.

Referencje biblijne: Rdz l,26-28; 3,6.13.16-19; 6,5; Jr 17,9; Rz 3,10-20; 11,13; 5,12-21; Ef 2,8-10; 1 Tm 2,3-5; Tt 2,14.

5. Duch Święty

Duch Święty jest trzecią, boską osobą Trójcy Świętej. Z Jego natchnienia powstało Pismo Święte. Z Ducha Świętego począł się Jezus Chrystus, który również “przez Ducha wiecznego ofiarował samego siebie bez skazy Bogu”. Duch Święty udziela się człowiekowi w odrodzeniu, chrzcie w Duchu, napełnieniu oraz w duchowych darach łaski Bożej.

Referencje biblijne: Rdz 1,2; Ps 139,7; Iz 11,2; Mt 12,31; Łk 2,27; 4,18; 11,13; J 4,24; 14,16?17.26; 15,26; 16,13; Dz 2,4; 16,7; 21,11; Rz 1,4; 8,9.14; 1 Kor 6,19; 12,4.8-13; 2 Kor 1,22; 3,17; Ga 4,6; 1 P 1,11; 4,16; Ap 22,17.

6. Chrzest Duchem Świętym

Chrzest Duchem Świętym jest wyzwoleniem Ducha Świętego w wierzących, wzmocnieniem i udzieleniem duchowych darów łaski, charyzmatów, ku budowaniu Ciała Chrystusowego – Kościoła, dla skutecznej służby i świadectwa. Znakiem chrztu Duchem Świętym jest przemienione życie, duchowe dary łaski Bożej, w tym natchnione przez Ducha Świętego, mówienie innymi językami (glosolalia).

Referencje biblijne: Mt 3,11-12; Mk 1,8; Łk 3,16; 12,49-50; J 1,33; Dz 1,5; 2,4.17.38-39; 8,14-17; 10,44; 19,6; 1 Kor 12;14; Ef 4,4-16.

7. Ustanowienia Chrystusowe

Chrystusowe ustanowienia dla Kościoła to – Chrzest i Wieczerza Pańska. Chrzest w Kościele jest chrztem wiary. Jest on znakiem wspólnoty z Chrystusem w Jego śmierci i zmartwychwstaniu, znakiem wszczepienia w Chrystusa i przebaczenia grzechów. Chrzest jest wykonywany w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego przez zanurzenie w wodzie. Wieczerza Pańska jest wspominaniem, pamiątki śmierci Pańskiej; obchodzona jest pod dwiema postaciami: chleba i wina. Chleb jest “społecznością ciała Chrystusowego”, kielich jest “społecznością krwi Chrystusowej”. Obecność Chrystusa w Wieczerzy Pańskiej jest rzeczywista, ale duchowa, nie materialna.

Referencje biblijne: Mt 3,16; 28,18-20; Mk 16,15-16; Dz 2,38. 41; 9,10-18; Rz 6,3-10; Rdz 12; Mt 26,17-30; Mk 14,12-26; Łk 22,7-23; 24,29-31; J 13,21-30; 1 Kor 10,16-21; 11,23-34.

8. Uzdrowienie chorych

Fizyczne ciało człowieka zostanie odkupione dopiero w chwili powtórnego, chwalebnego przyjścia Jezusa Chrystusa przez zmartwychwstanie umarłych i przemienienie żyjących, kiedy “to, co skazitelne przyoblecze się w nieskazitelność”. Bóg jednakże okazuje łaskę uzdrowienia również w doczesności przez modlitwę wiary w zbawcze dzieło Jezusa Chrystusa, dary uzdrawiania oraz przez nauki medyczne.

Referencje biblijne: Wj 15,26; Lb 12,10-16; 21,4-10; 2 Krl 21,1-11; Iz 38,1-8; 53,4-5; Mt 8,1-17; 9,12; 10,1.8; Mk 2,17; 16,17-18.20; J 5,31; Dz 3,1-9; 5,12-16; 10,32-35; 1 Kor 12,9.28; 1 Tm 5,23; 2 Tm 4,20; Jk 5,13-16.

9. Kościół

Założycielem Kościoła jest Jezus Chrystus. Do Kościoła Powszechnego należą ludzie wierzący i odrodzeni z Ducha Świętego zarówno żyjący na ziemi, jak i ci, którzy “zasnęli w Chrystusie”. Ci, którzy odeszli do wieczności stanowią Kościół Tryumfujący, za jeszcze żyjący na ziemi – Kościół Pielgrzymujący. Głową Kościoła jest Jezus Chrystus.

Kościół lokalny nazywa się zborem. Zbory mogą łączyć się we wspólnoty kościelne, denominacje. Do budowania Kościoła, Ciała Chrystusowego, Pan ustanowił odpowiednie służby, np. biskupów, prezbiterów, pasterzy, nauczycieli, ewangelistów, diakonów.

Referencje biblijne: Wj 40,34-38; Mt 16,18; 18,15-20; 28,18-20; Dz 2,41-44; 11,26; 15,1-35; 20,17-38; Rz 1,7; 1 Kor 12,12-31; Ef 1,10.22-23; 4,1-16; 5,23-32; Kol 1,18-19; Hbr 12, 18-24; Ap 2; 3.

10. Małżeństwo

Małżeństwo zostało ustanowione przez Boga w akcie stworzenia. I może ono być zawarte tylko miedzy jednym mężczyzną i jedną kobietą. Nie może być zawarte miedzy bliskimi krewnymi, ponieważ jest to zabronione przez Słowo Boże. Celem małżeństwa jest zarówno prokreacja, przekazywanie daru życia następnemu pokoleniu, jak i wspólnota oraz pomoc wzajemna. Zasadą małżeństwa jest jego nierozerwalność.

Referencje biblijne: Rdz 1,26-28; 2,20-25; 24,1-67; Ne 13,25-27; Mt 19,3-12; Mk 10,1-12; Ef 5,21-32; 1 Kor 7,2-40; 1 Tm 3,2.12; 4,3; Hbr 13,4.

11. Rzeczy ostateczne

Bóg wyznaczył dzień, w którym będzie sądził świat sprawiedliwie przez Jezusa Chrystusa. W dniu tym będą sądzeni wszyscy ludzie oraz upadli aniołowie z szatanem na czele. Nastąpi wówczas powszechne zmartwychwstanie: sprawiedliwych w przemienionym ciele do życia wiecznego, niesprawiedliwych zaś – na wieczne potępienie. Dziedzictwem sprawiedliwych będzie “nowe niebo i nowa ziemia, w których sprawiedliwość mieszka”, zaś niesprawiedliwych – “jezioro ogniste”.

Referencje biblijne: Rdz 3,19; Wj 3,1-6; Kzn 12,7; Hi 19,25-27; Mt 24,1-44; 25,1-13.31-46; Łk 16,19-31; 20,27-38; J 11,23-27.32-44; Dz 2,29-32; 13,36-39; Rz 1, 1-4; 14,7-9; 1 Kor 3,10-17; 15,1-55; 2 Kor 5,1-10; Flp 2, 9; 1 Tes 4,13-18; 5,1-11; 2 Tes 1,6-10; 2,1-l2; Hbr 13,8; 1 P 1,10-12; 2 P 2,4-13; 3,1-13; Jud 6-9.14-15; Ap 20-22.

Wyznanie wiary nicejskie

Wierzę w jedynego Boga, Ojca Wszechmogącego, Stworzyciela nieba i ziemi, wszystkich rzeczy widzialnych i niewidzialnych. I w jedynego Pana Jezusa Chrystusa, jednorodzonego Syna Boga, z Ojca zrodzonego przed wszystkimi wiekami: Boga – z Boga, światłość z światłości, Boga prawdziwego z Boga prawdziwego, zrodzonego, nie stworzonego, współistotnego z Ojcem, przez którego wszystkie rzeczy się stały; który dla nas, ludzi, i dla naszego zbawienia zstąpił z niebios, i wcielił się przez Ducha Świętego z Marii Panny i stał się człowiekiem; za nas także ukrzyżowany pod Poncjuszem Piłatem, umęczony i pogrzebany został; i zmartwychwstał dnia trzeciego według Pism; i wstąpił do nieba, siedzi na prawicy Ojca; i znów przyjdzie z chwałą sądzić żywych i umarłych; którego Królestwu nie będzie końca. Wierzę w Ducha Świętego, Pana i Ożywiciela, który od Ojca i Syna pochodzi, który z Ojcem i Synem zarówno jest czczony i wespół wielbiony; który mówił przez proroków. Wierzę w jeden święty, powszechny i apostolski Kościół. Wyznaję jeden chrzest na odpuszczenie grzechów. I oczekuję zmartwychwstania umarłych i żywota przyszłego wieku. Amen.

Wyznanie wiary apostolskie

Wierzę w Boga Ojca, Wszechmogącego, Stworzyciela nieba i ziemi. I w Jezusa Chrystusa, Syna Jego jedynego, Pana naszego, który się począł z Ducha Świętego, narodził się z Marii Panny, umęczon pod Poncjuszem Piłatem, ukrzyżowan, umarł i pogrzebion, zstąpił do piekieł, trzeciego dnia zmartwychwstał, wstąpił na niebiosa, siedzi na prawicy Boga, Ojca Wszechmogącego, skąd przyjdzie sądzić żywych i umarłych. Wierzę w Ducha Świętego, święty Kościół Powszechny, społeczność świętych, grzechów odpuszczenie, ciała zmartwychwstanie i żywot wieczny. Amen.

Ruch zielonoświątkowy w Polsce liczy sobie 100 lat. Pojawił się i rozwinął na ziemiach dawnych zaborów, krótko po zaistnieniu w Europie. Apostołem ruchu zielonoświątkowego w Europie był Thomas Ball Barratt (1862-1940), pastor metodystyczny w Oslo, w Norwegii, który podczas pobytu w Ameryce pod koniec 1906 roku doznał zielonoświątkowego przeżycia. Pastor Barratt po powrocie do Norwegii stał się gorliwym propagatorem pentekostalizmu zarówno w swoim kraju, jak i w innych krajach naszego kontynentu. Odwiedził także Polskę.

Pierwszymi zielonoświątkowcami w Polsce zostali niektórzy członkowie Społeczności Chrześcijańskiej, ruchu neopietystycznego w łonie luteranizmu na Śląsku Cieszyńskim. Założyli oni Związek Stanowczych Chrześcijan, który zarejestrowany został 15 lipca 1910 r.

Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę, zielonoświątkowcom przewodzili: Karol Śniegoń (do roku 1927 oraz po 1937), który doznał przeżyć zielonoświątkowych podczas konferencji niemieckich zielonoświątkowców w Nowej Soli, Karol Kupka (w latach 1927-1931) i Adolf Małysz (w latach 1931-1935). W przeddzień wybuchu drugiej wojny światowej Związek Stanowczych Chrześcijan liczył około 2 000 członków.

Po 1947 roku zielonoświątkowcy cieszyńscy wchodzili w skład Zjednoczonego Kościoła Ewangelicznego, który powstał na skutek uchwały konferencji w Ustroniu pod Cieszynem w dniach 24-26 maja 1947 roku. Należeli do niego także ewangeliczni chrześcijanie i wolni chrześcijanie, a od roku 1953 również wyznawcy Kościoła Chrystusowego oraz drugi nurt pentekostalizmu polskiego – Chrześcijanie Wiary Ewangelicznej.

Chrześcijanie Wiary Ewangelicznej byli przed drugą wojną światową liczebnie największym Kościołem Zielonoświątkowym w Polsce. Liczył on około 20 tysięcy wiernych skupionych w około 500 zborach oraz placówkach kościelnych. Jego instytucjonalne narodziny to zjazd przedstawicieli zborów zielonoświątkowych w Starej Czołnicy pod Łuckiem w maju 1929 roku, na którym doszło do zjednoczenia działających dotąd samodzielnie zborów z Polski centralnej i wschodniej.

Geneza obu połączonych w Starej Czołnicy ośrodków ruchu zielonoświątkowego, z kresów i z Polski centralnej, była odmienna. Zbory zielonoświątkowe na terenie Polski centralnej były zakładane przez misjonarzy anglosaskich organizacji misyjnych. Natomiast zbory zielonoświątkowe na kresach powstawały głównie na skutek działalności ewangelizacyjnej reemigrantów z Ameryki.

Na konferencji w Starej Czołnicy wybrano władze Kościoła. Na czele zarządu stanął Artur Bergholc z Łodzi, która stała się siedzibą władz naczelnych. Po wojnie pierwszą konferencję w 1945 roku zwołano do Bytomia, a następną do Łodzi. Na konferencji w Łodzi powołano nowy zarząd Kościoła. Na czele zarządu stanął Józef Czerski, który należał do kierownictwa Kościoła również w okresie przedwojennym.

W latach 1950-1953 większość działaczy zielonoświątkowych była przetrzymywana w więzieniu przez władze PRL w ramach ówczesnej akcji represyjnej wobec wspólnot religijnych w Polsce. Wszystkich aresztowano tej samej nocy: 20 września 1950 roku.

W 1953 roku również ta większa wspólnota zielonoświątkowa – Chrześcijanie Wiary Ewangelicznej – ulegając naciskom władz, musiała przystąpić do istniejącego od 1947 roku Zjednoczonego Kościoła Ewangelicznego.

22 maja 1987 roku na ostatnim XII synodzie Zjednoczonego Kościoła Ewangelicznego, po braterskich dyskusjach postanowiono rozwiązać powołaną po drugiej wojnie światowej pod naciskiem władz – na wzór radziecki – religijną federację. Postanowienie o rozwiązaniu Zjednoczonego Kościoła Ewangelicznego zostało zatwierdzone 1 lutego 1988 roku decyzją ówczesnego Urzędu do Spraw Wyznań. Również decyzją w/w Urzędu tego samego dnia zarejestrowano samodzielny Kościół Zielonoświątkowy w Polsce, do którego weszły dawne zbory zielonoświątkowców cieszyńskich, Stanowczych Chrześcijan oraz dawnego Kościoła Chrześcijan Wiary Ewangelicznej, z wyjątkiem zborów tzw. grupy lubelskiej, która zachowała dawną nazwę i uzyskała niezależną rejestrację. Od 1 lutego 1988 roku datuje się więc ponowny samodzielny byt wyznaniowy zielonoświątkowców w Polsce.

Po ponownym uzyskaniu samodzielności Kościół Zielonoświątkowy doznał intensywnego rozwoju: w 1988 roku liczył 82 zbory, obecnie zaś 216 z 22 tysiącami wiernych (stan na wrzesień 2009 r.).

Obok Kościoła Zielonoświątkowego istnieje w Polsce kilka mniejszych wspólnot o charakterze zielonoświątkowym.

Podstawową jednostką organizacyjną w Kościele Zielonoświątkowym jest zbór, który stanowi lokalna wspólnota wiernych. Na czele zboru stoi pastor i rada starszych.

Kościół Zielonoświątkowy w Polsce jest podzielony na okręgi kościelne (obecnie jest ich siedem), na czele których stoją prezbiterzy okręgowi. Najwyższą władzą Kościoła jest Synod, który zbiera się co roku. Synod wybiera prezbitera naczelnego Kościoła na czteroletnią kadencję oraz na jego wniosek powołuje pozostałych członków Prezydium Naczelnej Rady Kościoła, którzy wraz z nim i prezbiterami okręgowymi, wybranymi uprzednio w terenie, stanowią tę właśnie Naczelną Radę Kościoła. Przewodniczącym Naczelnej Rady Kościoła i jej Prezydium jest z urzędu Prezbiter Naczelny Kościoła, noszący tytuł Biskupa.

Podstawą prawną działalności Kościoła jest Ustawa o stosunku Państwa do Kościoła Zielonoświątkowego w Rzeczypospolitej Polskiej z dn. 20 lutego 1997 r. (Dz. U. Nr 41, poz. 254 z 26 kwietnia 1997 roku).

Kościół Zielonoświątkowy w RP jest członkiem Europejskiej Wspólnoty Zielonoświątkowej, Światowej Wspólnoty Zborów Bożych, Towarzystwa Biblijnego w Polsce oraz Aliansu Ewangelicznego w RP.